واسط های کاربری ازنوع جدید

مشکل نه از ماست نه از اونا، مشکل از اینجاست که ما حرف همدیگه رو سخت میفهمیم. گرچه تلاش زیادی شده تا ما بتونیم راحت تر باهاشون ارتباط برقرار کنیم ولی حتی تو بهترین شرایط هم ما ارتباط خوبی نداریم. حالا می پرسین منظورمون چیه؟!

بزارین بگم قصه از کجا شروع شد، از لامپ و ترانزیستور و رله، از اونجایی که اولین کامپیوترو ساختیم، بعد هم موندیم که چه طور باهاش ارتباط برقرار کنیم، زبون اونا صفرو یک بود و سیگنال، و ما زبان دیگه ای داشتیم.اولین راه ارتباطی مشترکی که پیدا کردیم کارت بود و چاپگر یعنی اولین ارتباط از طریق کاغذ برقرار شد و ما کارتها رو سوراخ میکردیم و به کامپیوترها میگفتیم چی میخوایم. اونها هم جواباشونو روی کاغذ برامون چاپ میکردن.

اما این بیشتر شبیه شکنجه بود تا یه ارتباط، به هر حال اسم این تبادل اطلاعاتو گذاشتن رابط کاربری یا همونUser interface (یوزر اینتر فیس)

و از اون به بعد بود که ما تمام تلاشمونو کردیم که ارتباطمونو با کامپیوترها کارآمدتر کنیم، تا بتونیم بواسطه این ارتباط و پیوند زدن خودمون با کامپیوترها قدرتهامونو با کامپیوترها ترکیب کنیم.

بعد از ارتباط به وسیله کارتها، سراغ صفحه کلیدها و مانیتورها رفتیم و از این بابت خوشحال بودیم که میتونیم با کیبورد کامَندها و دستوراتی را در مانیتورهای تکرنگ وارد کنیم، گرچه این وضعیت از سوراخ کردن کارتها بهتر بود اما هنوز یک پیوند واقعی بین انسان و ماشین برقرار نشده بود.

با ظهور اولین رابطه های کامپیوتری و اولین موسی که وارد دنیای uiشد، یک مرحله جدید ایجاد شد. ولی بازهم این ارتباط خیلی پیچیده تر از ارتباط های روزمره ی ما با اطرافیانمونه، کلیک کردن روی ایکونها و بعد یکی یکی انتخاب منوها با موس کار راحتی نیست و با هدف نهایی کاربرها فاصله زیادی داره.

تنها تو 5 سال گذشته بود که کامپیوترها به صورت کارآمدی قادر شدن زبان ما رو همونطور که با دیگران حرف میزنیم بفهمن.

با اومدن رابط های لمسی یا اصطلاحا همون ابزارهای تاچtouch ، وارد کردن دستورات به ماشینها کمی آسونتر شد. و امروز بعد از پشت سر گذاشتن فراز و نشیب های زیاد به جایی رسیدیم که با داشتن یک گوشی اسمارت یا تبلت یا بوسیله ی ابزار هوشمندی مثل siri با روشهای ساده تر و سریع تر از گذشته با ماشینها ارتباط برقرار کنیم. هنوز هم خیلی از مواقع امکان اینکه بتونیم از تمام توان محاسباتی ماشینها استفاده کنیم وجود نداره.

فرض کنید تو یه جمع نشستین و دلتون میخواد در رابطه با مطلبی توی اینترنت جستجو کنید، فکر میکنید تو یک کتابخونه یا فضای یک مهمونی چقدر این امکان هست که گوشیتونو در بیارین و با صدای بلند بهsiri بگین که براتون در مورد قدیمی ترین فرش دنیا تو گوگل جستجو کنه؟

آیا لزومی داره با صدای بلند فریاد بزنیم دنبال چی میگردیم؟ یا از کیبور کوچیک و عذاب آور تاچ گوشی باید استفاده کنیم؟

برفرض، تو یه همچین شرایطی، موفق به دریافت اطلاعات هم بِشیم در نهایت مجبوریم تا تمام نتایج رو، روی یک صفحه نمایش کوچیک به زحمت بخونیم.

بیایید تصور کنیم که روزی بتونیم تنها با نگاه، به کامپیوتر بفهمونیم دنبال چی میگردیم، و تو یه صفحه به بزرگی وسعت دیدمون نتایج برامون ظاهر بشن.

تو همچین شرایطی دیگه مجبور نیستیم تجهیزاتی مثل گوشی و یا تبلت رو همیشه همراهمون داشته باشیم، دنیایی رو تصور کنید که در اون ما فقط به مفهوم مطالب فکر میکنیم و نتایج جلوی چشمامون به نمایش در میان.

تصور کنید که دیگه برای دیدن یک فیلم یا خوندن یک کتاب مجبور نباشیم تبلت رو با خودمون همه جا ببریم. چه خوب بود که هر چیزی رو که اراده میکردیم جلوی چشممون میومد.

البته امروزه بواسطه عینک هایی که به زودی ممکنه خیلی از شرکتها نمونه هایی رو ازش بسازن به این رویا کمی نزدیکتر شدیم. و حتی توی برنامه های گذشته هم به عینک های تعاملی که اولین بار توسط شرکت گوگل معرفی شد، اشاره کردیم و حالا از گوشه و کنار میشنویم که شرکت اپل هم قراره عینک های مشابهی رو سال آینده معرفی کنه.

پیش بینی میشه که با ورود این عینکها، تحول بزرگی در برقرای ارتباط با کامپیوتر ایجاد بشه. جهشی به مراتب بزرگتر از تغییراتی که کیبورد، مانیتور، موس و یا رابط های گرافیکی وsiri ایجاد کردن.

اما عینکهای تعاملی ابزاربه ظاهر ساده ای شبیه به یک عینک معمولی به نظر میان، اما بواسطه ی همین عینک این امکان در اختیار کاربر قرار میگیره تا به سادگی مطالب مورد علاقه اش رو جستجو کرده یا به صورت واقعیت افزوده اطلاعاتی رو روی تصویری که میبینه بدست بیاره.

اما هنوز رابط های کاربری به شکلی که مورد نیاز ما هستن در نیومدن! گرچه نمونه های که در پروژه های نظامی استفاده میشن به رویای که ما از یک رابط کاربری خوب داریم، نزدیک شدن. مثل نمونه های که در هواپیماهای جنگنده نسل جدید به کار میرن. در این نمونه ها خلبانها فقط به چیزی که میخوان فکر میکنن و بعد این اطلاعات وارد کامپیوتر میشه.

دور از ذهن نیست که خیلی زود این تکنولوژیها با همین عینکهای تعاملی ترکیب بشن و فقط با فکر کردن به اسم یک فیلم، اون فیلم با وسعت دید شما جلوی چشم کاربر نمایش داده بشه.

شاید در مرحله بعد ما شاهد تجهیزاتی باشیم که بدون نیاز به حمل هیچ وسیله ای، اطلاعات رو مستقیم به مغزکاربر ارسال کنن، یعنی فقط با فکر کردن به مفهومی که به دنبالش هستیم، میتونیم اطلاعات مورد نیاز رو بدست بیاریم. در اینده نتایج جستجوی های ما میتونه مستقیما حواس ما رو درگیر کنه، یعنی میشه  به راحتی دید و شنید یا حتی بوهایی رو حس کرد.

حتما میپرسید چطور؟

چون اطلاعات مستقیم به مغز ما ارسال میشن، پس نوع این اطلاعات دریافتی دیگه فقطدیداری و شنیداری نیستن. میتونن اطلاعات لمسکردنی یا مربوط به مزه ها و بوها باشن.تصورکنین برای انتخاب یک عطر خاص، قادر باشیم رایحه های مختلف رو یکی یکی حس کنید و بعد فقط کافیه به سفارش اون عطر فکر کنید تا سفارش شما ثبت بشه. فکر کنین که به این صورت، چقدر کاربری های جدید ایجاد میشه و اگر فکر می کنین این نقطه نهاییه،سخت در اشتباهید.

ما در کمتر از 50 سال آینده چیزی رو بدست میاریم که حتی از تصور امروز اکثر ما خارجـه. یکی از این نمونه ها، عینک واقعیت افزوده گوگله.